O nich się nie rozmawia.  Nie pyta się za dużo, za dużo szczegółów nie przystoi znać. Chyba że któraś z nich przychodzi i puka namiętnie w nasze drzwi. Poruszamy się w tańcu z nimi nie do końca znając układ kroków. Improwizujemy reakcje, kopiujemy schematy pozostawione nam przez pamięć. Jedna podobno wyklucza drugą, a może i na pewno następna kończy poprzednią. Obydwie przychodzą znienacka, chociaż spodziewamy się ich na co dzień. Zdarza nam się zapominać, ale tak naprawdę chcemy pamiętać. Czy są naszym kulturowym wentylem bezpieczeństwa? Sacrum Życia ?   Pierwsza może być młoda, świeża jak poranny wiatr. Kwitnie zazwyczaj obfitymi pąkami nadziei. Przynosi odświeżenie. Uczy się nas że sprowadza szczęście. Wiosna. Pełnia. Objawienie. Ma kilka twarzy które odbijają się miliardami refleksów. Wierzymy że nas ukoi. Spotkanie pary oczu.  Dotknięcie ciepłej skóry inną skórą. -Jak jej się zmysłowo układają włosy, zupełnie jak fale na oceanie. -Jaki on ma głęboki głos, czuje że do